Fifteen

KONIECZNIE PRZECZYTAJ NOTKĘ 

POD ROZDZIAŁEM

"Chciałabym, żeby wziął mnie za rękę i poprowadził. Żeby się o mnie starał, żeby mu zależało... Tak! Chcę czuć, wiedzieć, że on bardzo mnie pragnie, że jestem dla niego najważniejsza! I niech mi to mówi, pisze! Nie chcę się niczego domyślać! Niech mnie kocha! A ja dam mu całą siebie taką, jaka dziś jestem - ciepła, czuła, tęskniąca."


- Skąd wiedziałeś, że tu jestem?
- Nie wiedziałem. - spojrzałam na niego z zaciekawieniem - Przyszedłem tu, żeby pomyśleć.
- Przeszkodziłam Ci.
- Nie. Chyba nawet pomogłaś. Kiedy Cię tu zobaczyłem, poczułem się lepiej. Nie jesteś mi obojętna, Bethy. Potrzebuję Cię. Kiedy jesteś ze mną, wszystko wydaje się łatwiejsze. - usiadł na przeciw mnie i chwycił moje dłonie. - Być może muszę z Tobą przebywać, żeby to zrozumieć. - wyszukiwał reakcji w moich oczach - Bądź ze mną, Ellie. - pokręciłam przecząco głową
- Nie, Zayn. To nie jest dobry pomysł.
- Dlaczego? Kochasz mnie, a ja... - urwał - Potrzebuję Ciebie. Może wreszcie dowiem się, co czuję. Dzięki Tobie.
- Nie. Ja muszę mieć pewność. Mogę być z kimś, kto mnie kocha. Ty mnie jedynie potrzebujesz.
- To nie wystarczy?
- Nie.
- Co teraz będzie? Skreślasz nas? Na zawsze?
No właśnie. Skreślam nas? Nie. Oczywiście, że nie. Wystarczy mi odrobina twojej miłości, Zayn. Nie oczekuję wiele. Chcę jedynie, żebyś mnie kochał. To nic trudnego. Poczekam. Już niedługo będziemy razem. Szczęśliwi.
Mam nadzieję, że tak będzie.
- Nie. Nie na zawsze. Na teraz.
- Dlaczego?
- Nie rozumiesz tego... - wyszeptałam
- To mi wytłumacz. - uniósł mój podbródek
- Potrzebuję miłości.
- A ja potrzebuję kochać. - wyszeptał - Wiem, że tylko ty możesz mi pomóc, rozumiesz? Jeżeli ty tego nie zrobisz, nigdy nikogo nie pokocham.
- Nie mów tak. - wstałam - Muszę iść.
- Dokąd?
- Nie wiem. - wzruszyłam ramionami.
Jak najdalej od rzeczywistości. Tyle, że myślałam, że tu jest najdalej-od-rzeczywistości. Dokąd mam iść? Czy mam iść? Co robić?
Jestem w czarnej dupie.
- Wróć do domu. - poprosił
- Nie. Nie mogę.
- To gdzie zamierzasz mieszkać? - nie dawał mi spokoju. Tylko czy ja chciałam, żeby dał mi spokój?
- Na razie pójdę do hotelu, a później...
- Nie zgadzam się. - przerwał mi, mówiąc tonem nie znoszącym sprzeciwu
Westchnęłam. Odwróciłam się w jego stronę i spojrzałam na niego.
- Zayn, jestem dorosła. Dam sobie radę. Nie możesz mi rozkazywać. - powiedziałam cicho, głos znowu zaczął mi się załamywać - Potrzebuję przerwy. Ty też, a...
- Jedyne, czego potrzebuję, to ty. - znowu mi przerwał
- Przestań. - wyszeptałam
- To pozwól, że zabiorę Cię do domu. Obiecuję, że dam Ci spokój. Nie będę wchodził Ci w drogę. Dam Ci tyle czasu, ile będziesz potrzebowała, ale... Muszę wiedzieć, że jesteś w pobliżu. Zgódź się.
- Dobrze. - wyszeptałam
Podszedł do mnie i objął mnie. Ponownie się w niego wtuliłam. Byłam w ramionach jedynego człowieka, który mógł mnie uspokoić. Tylko on mógł podarować mi szczęście. I chciał to zrobić. Dlaczego, więc go odpychałam? Może on mnie kocha, tylko nie potrafi tego przyznać? Może potrzebuje czasu, żeby to zrozumieć? Tak, ja też potrzebuję czasu. Nie powinnam się zgadzać. Jednak jestem za bardzo zmęczona na jakiekolwiek negocjacje. Potrzebuję snu.

***

Obudziłam się w sypialni Zayn'a. Nawet nie pamiętam, kiedy usnęłam. Jedyne, co mam w głowie, to słowa: "Nigdy nikogo nie kochałem. Nie wiem, jak to jest kogoś kochać." To niemożliwe. Kochał swoją rodzinę. Kochał Victorię. Dlaczego twierdzi, że nie wie, jak to jest? Nie rozumiem. Jeżeli się kogoś kocha, to się to wie.
Widocznie on nie kocha.
"Chcę kochać, ale nie potrafię." Oczywiście, że potrafisz, Zayn. To nic trudnego. Wystarczy odrobinę wysiłku, odrobinę poświęcenia. Z całą pewnością, tyle wystarczy.
"Jedyne, czego potrzebuję, to ty."
Nic z tego nie rozumiem. Miłość jest skomplikowana. Zastanawiam się, po co to wszystko? Po co komu miłość? Same z nią kłopoty. Dużo lepiej byłoby być pozbawionym uczuć, bezwzględnym człowiekiem. Dużo łatwiej byłoby wtedy żyć. Brak jakichkolwiek wyrzutów sumienia, brak zainteresowania ze strony drugiego człowieka. Życie byłoby wtedy łatwe. Ale nie miałoby sensu.
Jaki mielibyśmy powód do życia?
A jaki mamy teraz?
Ja mam jeden powód. Zayn. On mnie potrzebuje. Muszę dla niego żyć. I będę żyć. Z nadzieją, że któregoś dnia mnie pokocha; że któregoś dnia będzie pewny swoich uczuć; że któregoś dnia z pełną odpowiedzialnością powie: Kocham Cię, Bethy.
Moje oczy się zaszkliły. Boże, jak ja chciałabym to usłyszeć. Niczego innego bardziej nie pragnę. Żyję po to, żeby usłyszeć te słowa. I wierzę, że nadejdzie taki dzień - już niedługo - że usłyszę te dwa piękne słowa od najwspanialszego, choć niesamowicie trudnego, mężczyzny na świecie.
Powoli podniosłam się do pozycji siedzącej i omiotłam wzrokiem pomieszczenie. To sypialnia, w której ukryłam się, kiedy Zayn był z tą dziwką. Wiem, że z nią nie spał, ale mimo wszystko, zrobiło mi się gorąco na samą myśl o tamtym wieczorze. W głowie cały czas słyszę jej śmiech i... Nie! Stop! Nie będę szła tą uliczką. Między nimi do niczego nie doszło i tego muszę się trzymać.
Wstałam i zauważyłam, że mam na sobie moje krótkie spodenki i czarny podkoszulek należący do Zayn'a. Miał go na sobie, kiedy pierwszy raz spędziliśmy ze sobą noc. Zaciągnęłam się intensywnym zapachem bruneta. O mój Boże, gdyby tylko mnie kochał choć odrobinkę, mogłabym wdychać ten zapach każdego dnia... W moich oczach znów zaczęły zbierać się łzy. Koniec. Muszę się ogarnąć. Muszę się uzbroić w cierpliwość.
Podeszłam do komody stojącej w rogu pomieszczenia i chwyciłam szczotkę, która na niej leżała. Przeczesałam moje włosy. Przejrzałam się w niewielkim lusterku i uznałam, że mogę pokazać się światu. Mojemu światu.
Chwyciłam za klamkę i otworzyłam drzwi. Szłam przez jego mieszkanie rozglądając się dookoła z nadzieją, że gdzieś go zobaczę. Niestety. Moje poszukiwania poszły na marne. Westchnęłam i skierowałam się do kuchni. Tam również go nie było. To dobrze, czy źle? Sama nie wiem. Z jednej strony chciałam samotności. Chciałam się odizolować od wszystkiego i wszystkich. Powiedziałam, że muszę ochłonąć. Sama. Obiecał, że zniknie mi z oczu, że da mi odpocząć od rzeczywistości. Chciałam mu podziękować, ale z drugiej strony chciałam mu powiedzieć, żeby wcale nie dawał mi tej swobody. Nie chciałam samotności. Chciałam Zayn'a. Tyle, że na razie nie mogłam go mieć. Poprawka - mogłam. Mogłam dać mu siebie, a on dałby siebie mi. Ale muszę mieć pewność, że jestem dla niego ważna, że mnie kocha. Że nie jestem tylko po to, żeby zaspokoić jego potrzebę.
W mojej głowie znowu rozbrzmiały jego słowa: "Jedyne, czego potrzebuję, to ty."
Tak, wiem. Więc gdzie jesteś? Czemu mnie unikasz? W rzeczywistości nie chcę ochłonąć. Chodź tu! Pocałuj mnie! Bądź ze mną...
Zdjęłam ostatniego naleśnika z patelni. Dlaczego zrobiłam ich więcej, niż w rzeczywistości mogłam zjeść? Ach, no tak... Sądziłam, że Zayn jednak nie zniknie bez śladu...
Sama nie wiedziałam czego chcę. Ale takie właśnie są kobiety, prawda? Może lepiej by mi się żyło, gdybym była facetem? Jestem idiotką...
Chwyciłam talerz z naleśnikami, kiedy drzwi do kuchni się otworzyły.
- Przepraszam, sądziłem, że jeszcze śpisz. - rzucił z zakłopotaniem i zaczął się wycofywać z pomieszczenia
- Poczekaj. - zatrzymał się - Nie przepraszaj, przecież jesteś u siebie. - Postawiłam talerz na stole - Zjesz ze mną? - zapytałam cicho
Widziałam zakłopotanie w jego oczach. Szczerze? Czułam to samo.
Hej! Gdzie zniknęła ta zakochana po uszy dziewczyna?
Nie oddaliła się za daleko. Nadal potrzebuje bliskości, którą mógł jej dać tylko ten facet. A kiedy chciał to zrobić, uciekła, gdzie pieprz rośnie.
Patrzyłam na niego czekając na jego reakcję. Błagam, zgódź się! Nie zniosę dłużej tej ciszy.
- Zrobiłam więcej, pomyślałam, że może będziesz miał ochotę...
Chyba jeszcze nigdy nie mówiłam tak cicho. Po krótkiej chwili prawie niezauważalnie skinął głową i wszedł w głąb kuchni. Zajął miejsce przy stole. Wyciągnęłam z szafki jeszcze jeden talerz i położyłam go przed brunetem. Po chwili usiadłam na przeciwko niego. Panowała między nami krępująca cisza. Miałam ochotę zakończyć całą tą farsę, powiedzieć, że nie obchodzi mnie, czy czuje coś do mnie czy nie, ale ma mnie pocałować i być ze mną do końca życia. Ale nie mogłam. Musiałam wykazać się cierpliwością, a to nie lada wyzwanie. Nigdy nie należałam do osób cieszących się tą cechą.
- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, że Cię przebrałem, ale... - urwał - Przepraszam, jeśli..
- Jest okay. - wyszeptałam
Jeszcze nigdy - przysięgam, nigdy - atmosfera między nami nie była tak zagęszczona. Bałam się powiedzieć cokolwiek. Bałam się zrobić cokolwiek. Próbowałam jeść, ale to było naprawdę trudne. Gardło miałam tak zaciśnięte, że dziwiłam się, że cokolwiek mogę przełknąć. Zayn też miał z tym problemy. Grzebał w talerzu i co jakiś czas zmuszał się, żeby wziąć choć kęs do ust. Nie patrzył na mnie. Ja nie patrzyłam na niego. Poczułam jakąś dziwną energię przepływającą między nami. On chyba też, bo poruszył się niespokojnie na krześle.
- Wiem, że nie powinienem tego mówić, ale... - zaczął nadal nie patrząc mi w oczy. Słuchałam go wlepiając wzrok w talerz - ... Mam ogromną ochotę Cię teraz pocałować. - wyszeptał i cicho chrząknął
Momentalnie zrobiło mi się gorąco. Czyli też to czuł. Poczułam dziwne mrowienie w okolicach podbrzusza. Nie, tylko nie to. Pożądanie, to ostatnia rzecz, której teraz potrzebuję. To nie jest odpowiedni moment.
- Ja też. - wyszeptałam nie wierząc, że to mówię
Zayn głośno wciągnął powietrze do płuc.
- Nie pomagasz mi. - odłożył widelec i przeczesał włosy.
Nadal na mnie nie spojrzał. Może to lepiej? Gdyby to zrobił, zaraz bym się na niego rzuciła.
- Ty też.
- Bethy... - podniósł na mnie wzrok
Przez dłuższą chwilę wpatrywaliśmy się w siebie. Zayn spuścił swój wzrok na moje usta. Nie rób tego, błagam.
Po chwili zerwał się i wyszedł z kuchni, a ja zorientowałam się, że przez cały ten czas wstrzymywałam oddech. Odłożyłam widelec, odsunęłam talerz i ukryłam twarz w dłoniach. Co ja robię? Nie powinno mnie tu być. Co ja sobie myślałam? Że będąc pod jednym dachem z tym mega seksownym facetem, którego kocham nad życie, uda mi się uniknąć takich sytuacji? Że nie będę go pożądała? Że będę mogła się mu oprzeć? Jestem idiotką...
Samotna łza spłynęła po moim policzku. Szybko ją wytarłam. Nie mogę się poddać. Muszę być silna. Dam radę. Wytrzymam. A już niedługo nie będę musiała się powstrzymywać. Będę mogła przytulić go, kiedy tylko będę miała na to ochotę. Będę mogła go pocałować. Będzie mój, a ja będę jego.
Posprzątałam po naszym śniadaniu i wyszłam z kuchni. Na mojej drodze stanął Malik. Unikałam jego wzroku i chciałam jak najszybciej udać się do mojej sypialni.
- Bethy, poczekaj.
Zatrzymałam się. Było mi głupio. Jak mogłam teraz spojrzeć mu w oczy? To śmieszne. Najpierw mówię, że potrzebuję czasu, a później najchętniej bym poszła z nim do łóżka. Jak ja wyglądam w jego oczach?
- Przepraszam za to, co miało miejsce przy śniadaniu. - wyszeptał, a ja zmusiłam się do zajrzenia w jego tęczówki - Nie potrafię Ci się oprzeć. - dotknął mojego policzka i delikatnie go pogładził - Całe szczęście, że się ocknąłem w odpowiednim momencie i wyszedłem. Gdybym tego nie zrobił... Nie wytrzymałbym.
- Żałowałbyś?
- Nie, ale ty byś żałowała. - pochylił się i pocałował moje czoło
Nie! Chcę Ciebie! Pocałuj mnie!
- Obiecałem, że poczekam. I to zrobię.
Jedyne, co mogłam zrobić, to przysunąć się do niego i wtulić się w jego rozgrzane ciało. Przycisnął mnie do siebie jeszcze mocniej.

*
...
Jest mi przykro, że kolejny raz muszę pisać tę notkę. Jest mi przykro, że macie w dupie mnie i moje prośby. Jest mi przykro, że nie bierzecie pod uwagę tego, co piszę pod rozdziałami.
Tak naprawdę, nie wiem co mam tu napisać. Nie potrafię wyrazić słowami mojej złości, frustracji, przygnębienia... wszystkiego, co siedzi w mojej głowie.

Coraz częściej zastanawiam się nad tym, czemu ja piszę tego bloga. Czemu udostępniam to badziewie? Czemu zabieram wam czas, który moglibyście poświęcić na coś pożyteczniejszego?

Nie chcę kończyć tego bloga, nie chcę go zawieszać, ani nikomu oddawać. Naprawdę lubię pisać to opowiadanie, tylko zastanawiam się, po jaką cholerę to publikuję. 

A po jaką cholerę wy obserwujecie tego bloga? Po co klikacie w tę pieprzoną ankietę? Po chuj 42 osoby kliknęły ten przycisk, skoro nic za tym nie idzie? 

Kuźwa, ludzie. Podobno czyta to 42 osoby. To w chuj dużo. 

A durnych 14 komentarzy nie ma pod rozdziałem. 

Nie wiem, który raz już to piszę, ale LUDZIE OGARNIJCIE SIĘ

Jeżeli nie czytasz bloga - nie klikaj w tą pieprzoną ankietę. 

Jeżeli czytasz - skomentuj. 

Piszę to tysięczny raz:

Nie wymagam nie wiadomo jak długich komentarzy. Wystarczy głupie "przeczytałam" Nie chcę, żebyście mi pisali same słodkości - jakie to cudowne, srakie i owakie. Chcę waszej szczerej opinii. Jeżeli coś jest nie tak - napisz. Chcę mieć jasną sytuację. 

A fakt, że 14 komentarzy uzbierało się przez prawie 2 tygodnie (Wiem, że komentarze z dzisiaj napisała jedna osoba) przy 23 obserwatorach i 42 rzekomych czytelnikach, no to daje dużo do myślenia.